Chwila nieprawdy – ile prawdy jest w stwierdzeniach Miriam Synger na temat Palestyny i Izraela

Miriam Synger, popularna influencerka, prowadząca na Instagramie konto o ortodoksyjnym judaizmie oraz życiu codziennym swojej rodziny i autorka jego książkowej wersji, 19 listopada, w czterdziestym trzecim dniu nieustannych bombardowań Strefy Gazy, opublikowała listę swoich „prawd” dotyczących ataku Hamasu z 7.10.2023 i prowadzonej w odpowiedzi na niego militarnej operacji Izraela.

Postanowiłyśmy skonfrontować z faktami stwierdzenia prezentowane przez Miriam Synger i nadać im nieco kontekstu związanego z trwającą od dziesięcioleci okupacją Palestyny.

Miriam Synger wielokrotnie sugerowała, że jest osobą, która obiektywnie i bez emocji ocenia sytuację w Palestynie i w Izraelu. Warto mieć jednak na uwadze, że na owej neutralności i rzekomym braku emocji mogą zaważyć między innymi następujące fakty – o których autorka wspomina publicznie:

Miriam Synger przez kilka lat mieszkała w Izraelu i uzyskała obywatelstwo tego państwa.
W Izraelu mieszkała w Jerozolimie oraz „na mini osiedlu dla rodzin przyszłych rabinów w okolicach miasta Efrat” (informacje zaczerpnięte z konta @jestem_zydowka). „Miasto Efrat”, to w rzeczywistości izraelskie osiedle osadnicze na okupowanym Zachodnim Brzegu, nielegalne według prawa międzynarodowego, ustanowione w 1983 r. i od tamtej pory intensywnie rozbudowywane¹.

Poza faktami, warto także zwrócić uwagę na język, którego używa Synger.

Widać to np w pkt. 17 (W wyniku bombardowań zginęli i nadal giną cywile. Jest ich więcej niż ofiar po stronie Izraelskiej); nie pisząc wprost, kto bombarduje i gdzie tych ofiar jest więcej, niż po stronie izraelskiej. Synger za wszelką cenę unika użycia sformułowań typu giną palestyńscy cywile, czy po stronie palestyńskiej jest więcej ofiar. Mówi też “giną”, a nie “zostają zabici”. Tak jakby działo się to samo z siebie, a nie w wyniku czystki etnicznej ze strony Izraela.

Synger ucieka się także do klasyki z repertuaru sprzyjającej Izraelowi narracji, używając określenia brutalny jedynie w odniesieniu do ataku Hamasu (pkt. 12: Hamas dokonał brutalnego ataku na Państwo Izrael). Równocześnie opisy działań Izraela – mimo że obiektywnie o wiele bardziej brutalne – nie są poprzedzone żadnymi przymiotnikami. To wyraźnie wpływa na emocjonalny odbiór tekstu, gdzie osoba czytająca mimowolnie podąża za narzuconym tokiem myślenia.

Problem z argumentacją Miriam Synger polega na tym, iż próbuje ona swoje przekonania przedstawić jako obiektywne fakty. A ile jest w nich prawdy? Poniżej lista stwierdzeń Synger, wraz z naszym komentarzem.

Kliknij na wybrany punkt, by przejść do komentarza:

Uciśnieni ludzie mają prawo domagać się dla siebie wolności
Atakowane państwo ma prawo się bronić
Palestyńczycy mają prawo do swojego państwa
Żydzi mają prawo do swojego państwa
Państwo Izrael powstało w 1948 roku na terenach, które wcześniej należały do Mandatu Brytyjskiego, a od XVI w. do I Wojny Światowej do Imperium Osmańskiego
Przez cały ów czas tereny te zamieszkiwali zarówno palestyńscy Żydzi, jak i palestyńscy Arabowie
Powstanie Państwa Izrael miało miejsce w akompaniamencie wojny, w konsekwencji której ludność palestyńska i żydowska doświadczyły przesiedleń
Hamas jest demokratycznie wybraną władzą w Strefie Gazy (wybory: 2007 rok). W 2018 i ponownie w 2021 r. znalazł się na liście organizacji terrorystycznych Unii Europejskiej
Benjamin Netanyahu jest demokratycznie wybranym liderem władzy w Państwie Izrael (wybory: 2022 rok). Poparcie dla niego wśród ludności izraelskiej malało, czego efektem były liczne protesty. Od wybuchu wojny poparcie spadło jeszcze bardziej.
Hamas i Islamski Dżihad od wielu lat prowadzą regularny ostrzał rakietowy ośrodków cywilnych na terenie Państwa Izrael. Nadal go nie zaprzestano.
Państwo Izrael jest zaopatrzone w żelazną kopułę, która przechwytuje dużą część rakiet, ratując życie mieszkańców Państwa Izrael
7.10 Hamas dokonał brutalnego ataku na Państwo Izrael. W jego wyniku zginęli cywile. Kobiety zostały zgwałcone
W czasie ataku Hamasu zostało porwanych 240 osób
Nie wiadomo w jakich warunkach są przetrzymywani, w jakim są stanie i ile z nich jeszcze żyje
Wojsko Państwa Izrael w odwecie na atak Hamasu zaczęło bombardowanie Strefy Gazy. Nadal go nie zaprzestano.
Hamas w tunelach pod miastem zbudował swoistą twierdzę wyposażoną w systemy obronne dla członków swojej organizacji
W wyniku bombardowań zginęli i nadal giną cywile. Jest ich więcej niż ofiar po stronie Izraelskiej.
Pod wieloma względami sytuacja mieszkańców Gazy jest dramatyczna
W związku z chmurą zagadnień wokół tematu Palestyna-Izrael podawane informacje często nie są zgodne z prawdą
Nie zawsze można mieć pewność co do wiarygodności źródeł nawet jeżeli stoi za nimi Ministerstwo lub aparat państwowy

1. Uciśnieni ludzie mają prawo domagać się dla siebie wolności
„Prawda” Miriam Synger

Niewątpliwie Palestyńczyków można sklasyfikować jako „uciśnionych ludzi”. Jednak od czego domagają się wolności?

Izrael od wielu lat prowadzi regularną politykę szykanowania, prześladowania i uciskania ludności cywilnej Palestyny (zarówno Gazy jak i Zachodniego Brzegu), często traktując ich jak ludzi drugiej kategorii. W ogłoszonym 01 lutego 2022 roku raporcie “Izraelski apartheid wobec Palestyńczyków: okrutny system dominacji i zbrodnia przeciwko ludzkości”². Amnesty International podkreśla, że państwo Izrael musi odpowiedzieć za zbrodnie apartheidu wobec Palestyńczyków. Raport drobiazgowo opisuje metody nękania i ucisku stosowane przez Izrael. Warto dodać, że dotyczą one zarówno ludności w Gazie, Zachodnim Brzegu, palestyńskich obywateli Izraela jak i palestyńskich uchodźców w innych krajach.

Gaza

W samej tylko Gazie, Izrael zabił co najmniej 20 tysięcy cywili od 2008 r. Burzył domy i ważną infrastrukturę, spowodował kryzys wodny i skutecznie uwięził dwa miliony ludzi na niemal nienadającym się do zamieszkania skrawku ziemi, który regularnie bombarduje.

Od 2007 roku Gaza jest pod całkowitą blokadą nałożoną przez Izrael. Pod kontrolą Izraela są m.in. następujące aspekty życia Palestyńczyków.

Dostęp do wody pitnej
Dostęp do elektryczności
Dostęp do jedzenia
Dostęp do towarów
Możliwość swobodnego wjazdu i wyjazdu z Gazy
Budownictwo
Rybołówstwo
Możliwość pracy

Zachodni Brzeg

Z kolei na Zachodnim Brzegu codziennością są wymienione poniżej formy prześladowania.

Punkty kontroli. W Zachodnim Brzegu istnieje szereg wojskowych punktów kontroli, które uniemożliwiają swobodne poruszanie się ludności palestyńskiej po terenach Zachodniego Brzegu³.

Na początku 2023 roku OCHA udokumentowała 565 przeszkód w ruchu na Zachodnim Brzegu, z uwzględnieniem Wschodniej Jerozolimy i z wyłączeniem obszaru Hebronu (na obszarze Hebronu jest około 80 takich przeszkód, w tym 28 stale obsadzonych punktów kontrolnych). Należą do nich między innymi, 49 stałych punktów kontrolnych obsadzonych przez izraelskie wojsko lub prywatne firmy ochroniarskie, 139 punktów kontroli obsługiwanych okazjonalnie według potrzeb, blokady drogowe, nasypy ziemne, bariery drogowe, rowy. Wiele z punktów kontrolnych wyposażonych jest w kamery, systemy rozpoznawania twarzy, pomieszczenia do przeszukań i przesłuchań⁴.

Przeszukania, kontrole osobiste. Palestyńczycy mogą być i są zatrzymywani do rutynowej kontroli wojskowej, często bez żadnego konkretnego powodu. Przetrzymywani w punktach kontroli przez wiele godzin, nie wiedzą, czy dotrą na czas do pracy, szkoły, etc⁵.

Niezapowiedziane, rutynowe naloty na domy. Portal organizacji Breaking the Silence zrzeszającej eks-żołnierzy IDF, pełen jest zeznań tychże żołnierzy, w których opowiadają swoje historie z czasów pełnienia służby w izraelskim wojsku⁶. Terror, zastraszenie, podporządkowanie, manifestacja władzy to główne cele takich nalotów.

Odbieranie/przejmowanie domów. Domy Palestyńczyków są często zajmowane przez wojsko izraelskie w celu demonstracji kontroli i władzy⁷.

Niszczenie (palenie, wycinanie) drzew oliwnych i plonów rolnych. Tysiące Palestyńczyków żyje z upraw ziemi. Niemal połowa ziem rolnych jest obsadzona drzewami oliwnymi, które często stanowią jedyne źródło utrzymania palestyńskich rodzin. Od lat są bestialsko niszczone, palone, wyrywane i kradzione przez izraelskich osadników⁸.

“Wyrywanie i wycinanie ponad miliona drzew oliwnych i owocowych w okupowanej Palestynie od 1967 r. stanowi atak na symbol życia oraz na palestyńską kulturę i przetrwanie, pisze dr Cesar Chelala. Poważne przestępstwo w świetle międzynarodowego prawa humanitarnego, arborobójstwo jest także sprzeczne z żydowskimi naukami religijnymi.⁹”

Zalewanie studni cementem. Niszczenie studni, zalewanie niezbędnych do życia i upraw źródeł wody, demolowanie infrastruktury wodnej to kolejne z szykan i represji stosowanych wobec ludności palestyńskiej¹⁰.

Nielegalne osadnictwo. Obecnie na terenie Zachodniego Brzegu i Wschodniej Jerozolimy wybudowano 229 nielegalnych osad żydowskich. Co najmniej 147 z nich to placówki, nielegalne również według prawa izraelskiego. Zamieszkuje je ponad 700 tysięcy nielegalnych osadników. Liczba osiedli jak i osadników od wielu lat konsekwentnie rośnie¹¹.

Agresja izraelskich osadników. 2023 to rok, w którym przybrały na sile ataki osadników na ludność palestyńską, od wybuchu wojny ataki te nasiliły się na niespotykaną dotąd skalę. Osadnicy są często uzbrojeni i bezkarni, oraz mogą liczyć na ochronę żołnierzy IDF¹².

Powyższych praktyk nadal nie zaprzestano, a od rozpoczęcia wojny sytuacja na Zachodnim Brzegu uległa znacznemu pogorszeniu¹³.

Warto mieć świadomość, że pomimo dekad ucisku, Palestyńczycy podejmowali próby pokojowego domagania się wolności, jednak nie przynosiły one efektów, a wręcz spotykały się z brutalną odpowiedzią Izraela.

Powrót do listy

2. Atakowane państwo ma prawo się bronić
„Prawda” Miriam Synger

W prawie międzynarodowym „prawo do samoobrony” wynika z art. 51 Karty Narodów Zjednoczonych¹⁴ i dotyczy sytuacji, w których jedno państwo dokonuje agresji na inne. Natomiast Izrael, po pierwsze, nie uznaje państwa Palestyna, więc nie może powoływać się na normy dotyczące relacji między państwami. Po drugie, Izrael sprawuje faktyczną kontrolę nad terytorium Palestyny (okupuje je), co wyłącza prawo do samoobrony w rozumieniu norm wprowadzonych przez ONZ. Tak uznał Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości w opinii doradczej dot. budowy muru separacyjnego z 2004 r.¹⁵

Co istotne – prawo międzynarodowe zabrania użycia siły ze strony okupanta wobec okupowanego terytorium. Tym samym ze względu na izraelską okupację Palestyny ataki terrorystyczne stają się kwestią bezpieczeństwa wewnętrznego, a nie kwestią prawa międzynarodowego. Powoływanie się na “prawo do obrony” jest w tym przypadku jedynie wyrazem kolonialnej dominacji.

Mimo decyzji Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, Izrael nadal utrzymuje, że korzysta z prawa do samoobrony w trakcie operacji wojskowych na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy. Od 2005 roku Izrael nieznacznie zmienił swoje stanowisko wobec Strefy Gazy, twierdząc, że po jednostronnym wycofaniu się w 2005 roku zakończyła się jego okupacja. W 2007 roku rząd ogłosił Strefę Gazy “wrogim podmiotem” i prowadził wojnę na jej terytorium, na którym nadal utrzymuje efektywną kontrolę jako okupant.

Ale nawet przyjmując stanowisko Izraela co do braku okupacji, wielu ekspertów i państw twierdzi, że prawo do samoobrony dotyczy obrony przed atakami innych państw, a nie niepaństwowych grup zbrojnych¹⁶. Co więcej, Izrael już dawno przekroczył granice obrony koniecznej:

„W toku działań zbrojnych strony walczące zobowiązane są przede wszystkim przestrzegać podstawowych zasad prawa humanitarnego – zasady humanitaryzmu, proporcjonalności i rozróżniania. Zakazane jest atakowanie ludności cywilnej przez siły zbrojne, a strony walczące mają obowiązek odróżniać osoby cywilne od członków sił zbrojnych. Analogiczna zasada dotyczy dóbr cywilnych, które muszą być odróżniane od celów wojskowych, a strony walczące mogą kierować swoje operacje wojenne jedynie przeciwko celom wojskowym. Nie mogą zatem być celem ataków zbrojnych ani ludność cywilna jako taka, ani poszczególne osoby cywilne”¹⁷.

Bombardowanie szpitali, szkół, obozów dla uchodźców jest tym samym złamaniem “podstawowych zasad prawa humanitarnego”. Stosowanie białego fosforu, nalotów dywanowych zakazanych konwencjami to nie są metody obrony – są to zbrodnie wojenne. Izrael urządził w Gazie obóz zagłady i celowo pod przykrywką walki z Hamasem dąży do eksterminacji uwięzionej tam ludności cywilnej. To nie jest obrona, zasada proporcjonalności odpowiedzi już dawno została złamana.

Na ile możemy zatem mówić o “obronie” w przypadku okupanta i kolonizatora “broniącego się” przed narodem, który uciskał przez 75 lat? Świetnie podsumowała to Francesca Albanese, sprawozdawczyni ONZ ds. okupowanych terytoriów palestyńskich¹⁸:

„Izrael nie może powoływać się na prawo do obrony przed zagrożeniem ze strony terytorium, które sam okupuje, terytorium będącego pod agresywną okupacją”. Albanese stwierdziła, że istnieje bardzo realna obawa popełnienia przez Izrael „zbrodni ludobójstwa na narodzie palestyńskim”. Powiedziała też, że naród palestyński od dawna podlega „brutalnej strukturze wywłaszczeń, konfiskaty ziemi i przymusowych wysiedleń”, po czym dodała:
“Kiedy są to działania powszechne i systemowe, jest to nie tylko zbrodnia wojenna, ale zbrodnia przeciwko ludzkości. Zbrodnie wojenne były popełniane już przed 7 października”.

Albanese jednoznacznie stwierdziła, że izraelska okupacja terytorium Palestyny “musi się zakończyć” i nazwała ją “apartheidem z definicji”. Podkreśliła, jak istotny jest plan zakończenia okupacji Palestyny. “Od 1967 r. Izrael zbudował na okupowanym terytorium Palestyny 300 kolonii, które same w sobie są zbrodnią wojenną” – powiedziała. “Oznaczało to ustanowienie systemu przemocy strukturalnej polegającej na wywłaszczaniu, konfiskacie ziemi i przymusowym wysiedlaniu Palestyńczyków”.

Powrót do listy

3. Palestyńczycy mają prawo do swojego państwa

4. Żydzi mają prawo do swojego państwa
„Prawda” Miriam Synger

Czy zdania te mogą być w jakikolwiek sposób kontrowersyjne lub wyrażać cokolwiek innego, niż dobrą wolę i chęć pojednania? Opierają się przecież na uniwersalnym prawie narodów do samostanowienia i wyrażają uznanie praw obydwu narodów. Problem polega na tym, że oba te narody (do użycia tego terminu jeszcze wrócimy) chcą realizować prawo do „swojego państwa” na tym samym terytorium, a z tego wynika, że ich dążenia wzajemnie się wykluczają. Zestawienie „Palestyńczycy mają prawo do swojego państwa i Żydzi mają prawo do swojego państwa” nieuchronnie prowadzi nas do stwierdzenia, że Palestyńczycy i Żydzi pozostają w nierozwiązywalnym konflikcie. Twierdzenie to jest nieprawdziwe z kilku powodów.

Dlaczego nieprawdziwe? Zacznijmy od tego, że samo słowo „konflikt” jest eufemizmem i jego użycie w tym kontekście jest mylące, bo w potocznym odbiorze nasuwa myśl o równych stronach prowadzących spór. Tymczasem „konflikt” oznacza w tym przypadku kolonizację i okupację Palestyny. Zaznaczam więc, że używam tutaj tego terminu w taki sposób, w jaki mogłabym mówić o obecnie trwającym „konflikcie ukraińsko-rosyjskim”, albo o „konflikcie polsko-austriackim”, trwającym od końca XVIII w., a zakończonym w roku 1918.

Nie jest to konflikt palestyńsko-żydowski. Osoby, które posługują się tym terminem, lubią mówić o „odwiecznym konflikcie”, co również jest nieprawdą. W rzeczywistości mamy do czynienia z „konfliktem” Palestyńczyków z Izraelem, państwem powstałym 75 lat temu jako ucieleśnienie ideologii syjonizmu. „Konflikt” nie może być więc starszy niż początek syjonistycznego osadnictwa w Palestynie, które rozpoczęło się pod koniec XIX w. Izrael został utworzony przez pewną grupę Żydów, ale nigdy nie reprezentował i nie reprezentuje interesów wszystkich Żydów świata. Nie wszyscy Żydzi identyfikują się z Izraelem¹⁹. Czuję się nieco niezręcznie, że muszę przypominać religijnej Żydówce o antysyjonistycznych tradycjach żydowskich, zarówno świeckich, jak i religijnych.

Te świeckie żydowskie tradycje antysyjonistyczne w Polsce to przede wszystkim lewicowa partia Bund, założona w 1897 r. w Wilnie²⁰.

Plakat wyborczy Bundu z Kijowa z 1917 r. Napis głosi: “Tam gdzie żyjemy, tam jest nasz kraj”

Najbardziej znanym bundowcem był z pewnością Marek Edelman, bohater Żydów i Polaków, jeden z przywódców powstania w getcie warszawskim i uczestnik powstania warszawskiego. Edelman uważał, że miejsce polskich Żydów jest w Polsce, nie opuścił jej po wojnie, w czasach PRL był członkiem opozycji demokratycznej, potem brał czynny udział w życiu publicznym III RP. Wielokrotnie krytykował politykę Izraela.

Współczesną żydowską organizacja antysyjonistyczną jest np. działający w USA Jewish Voice for Peace, walczący o prawa Palestyńczyków i również w tej chwili bardzo aktywnie protestujący przeciwko trwającej ofensywie Izraela w Strefie Gazy.

Religijny żydowski antysyjonizm to m.in. ruch Neturei Karta skupiający ultraortodoksyjnych Żydów, sprzeciwiający się istnieniu Izraela przed nadejściem Mesjasza i znany ze współpracy z organizacjami palestyńskimi²¹.

Również twierdzenie o “nierozwiązywalności konfliktu” jest nieprawdziwe. Konfliktu nie udało się rozwiązać, ponieważ dla jednej ze stron to właśnie jego nierozwiązywalność jest rozwiązaniem. Izrael, który jest stroną dominującą i nieporównanie silniejszą, skupia się nie na zakończeniu „konfliktu”, a na zarządzaniu nim. Zakończenie „konfliktu” wymaga wypracowania rozwiązania politycznego możliwego do zaakceptowania przez Palestyńczyków – dotychczas taka propozycja ze strony izraelskiej nie padła, a rozpoczęty w 1993 r. tzw. „proces pokojowy” tylko pogorszył ich rzeczywistą sytuację i oddalił wizję wolnego państwa palestyńskiego. Izrael tymczasem stawia na militarne zarządzanie konfliktem. To armia i stan zagrożenia, przeciwko któremu trzeba się mobilizować, jest czynnikiem spajającym społeczeństwo i stylem życia w Izraelu. Mimo to Izraelczycy są jednym z najszczęśliwszych społeczeństw na świecie²² i co roku do tego kraju ściągają nowi imigranci. Wielu z nich osiedla się na Palestyńskich Terytoriach Okupowanych.

Zaakceptowanie tezy o „nierozwiązywalności konfliktu” jest także niemoralne, ponieważ jego trwanie nieuchronnie generuje ofiary. Pogodzenie się z jego nierozwiązywalnością, tak często wygłaszane przez zachodnich „ekspertów”, oznacza akceptację dla tych śmierci, a także dla pozbawienia Palestyńczyków możliwości godnego życia. Ofiary są oczywiście po obu stronach, ale kluczowe jest to, że jest ich jednak znacznie więcej po stronie palestyńskiej, niż po stronie izraelskiej.

Wracając do prawa narodów do samostanowienia: Golda Meir, premier Izraela, w wywiadzie dla „The Sunday Times” z 15 czerwca 1969 r. powiedziała, że „nie było czegoś takiego jak naród palestyński. Palestyńczycy nigdy nie istnieli”. Z pewnością jednak Palestyna, choć nie istniała jako odrębny byt polityczny, miała rdzenną ludność, złączoną wspólnym doświadczeniem historycznym. Nowoczesna tożsamość narodowa Palestyńczyków zaczęła się kształtować w końcu okresu osmańskiego i wtedy też zaczęły pojawiać się dążenia do własnej państwowości, które przybrały na sile w okresie po I wojnie światowej. W tych dążeniach Palestyńczycy musieli przeciwstawiać się nie tylko brytyjskiemu kolonializmowi, ale również syjonistycznemu osadnictwu. Syjonizm odegrał pewną rolę w kształtowaniu tożsamości narodowej Palestyńczyków, jednak według historyka Raszida Chalidiego błędem byłoby przypisywanie syjonizmowi kluczowej roli w tym procesie. Nie ma żadnej wątpliwości, że obecnie Palestyńczycy stanowią naród. Również Izraelczycy są niewątpliwie narodem, jednak jest to naród, który ukształtował się dopiero po utworzeniu państwa Izrael, a więc jeszcze młodszy niż Palestyńczycy.

Sprawa jest natomiast bardziej skomplikowana, jeśli chodzi o naród żydowski. Czy Żydzi to naród, wyznawcy określonej religii, czy grupa etnoreligijna? Istnieją różne koncepcje na ten temat, również wśród samych Żydów. Szanuję prawo każdego do samookreślenia i jestem jak najdalsza od narzucania komukolwiek tożsamości, pragnę w tym miejscu jedynie zwrócić uwagę, że choć przyjęło się mówić o narodzie żydowskim, słowo „naród” ma w tym przypadku inne znaczenie niż w odniesieniu do innych narodów (lub ma wiele znaczeń). Jeśli za podstawę istnienia narodu uznamy wspólne doświadczenie historyczne, to Żydzi nie byli narodem w momencie tworzenia Izraela i nie są nim obecnie. Nawet Żydzi aszkenazyjscy, którzy tworzyli to państwo, byli grupą wewnętrznie kulturowo zróżnicowaną, jeszcze większe różnice dzieliły ich od Żydów z Bliskiego wschodu i Afryki Północnej. Ruch syjonistyczny, z którego narodziło się państwo Izrael, powstał w odpowiedzi na europejski antysemityzm, tego doświadczenia nie dzieliły z aszkenazyjczykami inne grupy Żydów. Czy jeżeli Żydzi nie stanowią narodu, mogą powoływać się na prawa narodów? Pozostawiam to pytanie otwarte.

Zastanówmy się ponownie nad punktami 3 i 4: „Palestyńczycy mają prawo do swojego państwa” i „Żydzi mają prawo do swojego państwa”. Myślę, że Miriam Synger popełnia tutaj błąd podświadomego utożsamiania wszystkich Żydów z Izraelem. Kolejnym jej błędem jest skupianie się na słowie „swoje”, które oznacza w tym wypadku „tylko dla siebie”.

Być może znalezienie rozwiązania stałoby się możliwe po sformułowaniu początkowego zdania w taki sposób: „Palestyńczycy i Żydzi mają prawo do państwa, w którym są bezpieczni, mogą żyć godnie i cieszyć się pełnią praw”? Pomysł utworzenia jednego demokratycznego państwa dla wszystkich mieszkańców Palestyny/Izraela był już w przeszłości wysuwany przez stronę palestyńską. Tzw. “rozwiązanie jednopaństwowe” jest jednak sprzeczne z ideologią syjonizmu, która zakłada dominację Żydów, i było odrzucane przez stronę izraelską. Jednak kolejne rządy Izraela, wspierając (nielegalne) osadnictwo żydowskie na Palestyńskich Terytoriach Okupowanych, mocno pracowały nad tym, żeby Izrael i Palestyna nie mogły zaistnieć obok siebie jako odrębne państwa.

Dlatego koncepcja jednego państwa wciąż powraca.

Źródła:

Ilan Pappé, „Ten Myths About Israel”, Verso, 2017.

Rashid Khalidi, „Palestinian Identity: The Construction of Modern National Consciousness”, Columbia University Press, 2009.

Haim Bresheeth-Zabner, „An Army Like No Other: How the Israeli Defense Force Made a Nation”, Verso 2020.

Powrót do listy

5. Państwo Izrael powstało w 1948 roku na terenach, które wcześniej należały do Mandatu Brytyjskiego, a od XVI w. do I Wojny Światowej do Imperium Osmańskiego
„Prawda” Miriam Synger

To zdanie nie jest nieprawdziwe, ale przedstawianie historii w ten sposób niczego nie wyjaśnia, a przeciwnie, przyczynia się do budowania błędnych wyobrażeń. Kontynuacją tego „argumentu” jest stwierdzenie, że Palestyna nigdy nie istniała jako państwo. Ale co właściwie miałoby wynikać tego faktu? Państwa narodowe to bardzo świeży wynalazek w historii ludzkości, dotyczy to również samych narodów w nowoczesnym rozumieniu i tożsamości narodowej. Dużo starsza jest natomiast więź człowieka z ziemią, na której żyje i pracuje, i na której żyli również jego przodkowie, oraz więź ze wspólnotą „miejscowych”. W 1948 roku i przez wiele stuleci wcześniej “miejscowymi” w Palestynie byli palestyńscy Arabowie.

Państwo Izrael też nigdy – przed 1948 r. – nie istniało, więc ten argument jest obosieczny (powoływanie się na starożytną historię Żydów i ich królestwa jest tutaj bezzasadne, tak jak bezzasadne byłoby powoływanie się na starożytną Kartaginę lub Imperium Rzymskie w celu uzasadnienia dzisiejszych roszczeń terytorialnych).

Izrael powstał na drodze zbrojnego zaboru (o tym więcej w pkt. 7.). Dokonali go kolonizatorzy z Europy: żydowscy syjoniści przy wsparciu nieżydowskich syjonistów (z których wielu kierowało się pobudkami antysemickimi). Izrael to państwo utworzone dla Żydów aszkenazyjskich (pochodzących z Europy centralnej i wschodniej), przeciwko któremu rdzenna ludność Palestyny musiała się buntować, ponieważ owi syjonistyczni kolonizatorzy, w przeciwieństwie do wcześniejszych, nie zamierzali się zadowalać objęciem we władanie terytorium Palestyny wraz z jej mieszkańcami. Wprost z ideologii syjonizmu wynikała „konieczność” pozbycia się miejscowej nieżydowskiej ludności. Stąd jednym z mitów syjonistycznych jest ten o „ziemi bez narodu dla narodu bez ziemi”, który pozwalał udawać, że tej ludności nigdy nie było i do dzisiaj umożliwia ucieczkę od brutalnej historii Izraela. Obecnie Izrael sam określa się jako „państwo żydowskie”, a jego nieżydowscy obywatele, potomkowie tych nielicznych Palestyńczyków, którym udało się uniknąć wygnania lub śmierci podczas tworzenia Izraela, mają ograniczone prawa i są na wielu płaszczyznach dyskryminowani.

Na koniec posłużę się analogią: jest takie państwo w Europie, które powstało dopiero w roku 1917. Nigdy wcześniej nie istniało jako odrębny byt polityczny. Przez cały okres wcześniejszej historii jego terytorium i ludnością władał któryś z obecnych sąsiadów. To państwo to Finlandia, do 1917 r. pozostająca zawsze we władaniu Szwecji lub Rosji. Dziś nikt przy zdrowych zmysłach nie podważałby istnienia narodu fińskiego, powołując się na fakt, że nigdy nie było fińskiego króla (a taki argument bywa przywoływany przez izraelskich polityków względem Palestyny). Nikomu (na pewno również Miriam Synger) nie przyszłoby do głowy twierdzić, że skoro Finowie zawsze pozostawali pod obcym panowaniem, to równie dobrze w roku 1917 mogliby zgodzić się na opuszczenie ziemi swoich przodków, gdyby ktoś tego od nich zażądał, lub życie pod obcą władzą jako obywatele drugiej, a nawet trzeciej kategorii. Finowie mieli jednak szczęście: ich kraj nie był przedmiotem zainteresowania ruchu syjonistycznego.

Powrót do listy

6. Przez cały ów czas tereny te zamieszkiwali zarówno palestyńscy Żydzi, jak i palestyńscy Arabowie
„Prawda” Miriam Synger

To jest oczywiście prawda, jednak ta prawda wcale nie przemawia na korzyść Izraela. Za czasów Imperium Osmańskiego dwie grupy etniczne: Arabowie (stanowiący większość) i Żydzi (nieliczna mniejszość) oraz trzy grupy religijne: muzułmanie, żydzi i chrześcijanie żyli w Palestynie we względnej harmonii. Palestyńscy Żydzi, którzy posługiwali się na co dzień językiem arabskim (hebrajski był wówczas językiem martwym, zarezerwowanym na potrzeby praktyk religijnych) byli po prostu miejscowymi, tak jak i palestyńscy Arabowie. Spokój i pokojowe współistnienie zburzyła właśnie kolonizacja syjonistyczna, po upadku Imperium Osmańskiego wspierana przez Brytyjczyków dla ich własnych celów.

„W pierwszej dekadzie XX w. znaczna część Żydów mieszkających w Palestynie była wciąż kulturalnie dosyć podobna do zamieszkujących miasta muzułmanów i chrześcijan i żyła względnie wygodnie w ich otoczeniu. Byli to głównie ultraortodoksyjni i niesyjonistyczni mizrachijczycy (Żydzi Wschodu) lub sefardyjczycy (potomkowie Żydów wygnanych z Hiszpanii), ludność miejska pochodząca z Bliskiego Wschodu i rejonu śródziemnomorskiego, często posługująca się językiem arabskim lub tureckim, nawet jeśli byłby to tylko ich drugi lub trzeci język. Pomimo wyraźnych różnic religijnych między nimi i ich sąsiadami, nie byli obcokrajowcami, ani też Europejczykami czy osadnikami. Byli – sami się tak postrzegali i tak byli postrzegani – Żydami, będącymi częścią rdzennego, w większości muzułmańskiego społeczeństwa” – pisze palestyńsko-amerykański historyk Raszid Chalidi²³.

Syjonistyczna akcja osiedleńcza Żydów europejskich nie miała nic wspólnego z miejscową, palestyńską ludnością żydowską. A jak się przedstawiał procentowo skład populacji palestyńskiej? Jeszcze u schyłku Imperium Osmańskiego arabska ludność Palestyny stanowiła około 93%. W roku 1947, w wyniku imigracji, Żydów było już około 1/3 populacji. Zauważmy jednak, że to wciąż mniejszość.

Powrót do listy

7. Powstanie Państwa Izrael miało miejsce w akompaniamencie wojny, w konsekwencji której ludność palestyńska i żydowska doświadczyły przesiedleń
„Prawda” Miriam Synger

Po ogłoszeniu 29 listopada 1947 r. rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 o podziale Palestyny (plan podziału przyznawał ludności żydowskiej, stanowiącej wtedy ok. 1/3 populacji Palestyny i w dużej części składającej się z imigrantów ponad połowę terytorium Palestyny) bojówki syjonistyczne rozpoczęły przeprowadzanie czystki etnicznej – procesu wysiedlania rdzennej, palestyńskiej ludności.

„[C]zystki etniczne w Palestynie rozpoczęły się w pierwszych dniach grudnia 1947 r. serią żydowskich ataków na palestyńskie wsie i dzielnice, w odwecie za zdewastowanie autobusów i centrów handlowych podczas palestyńskiego protestu przeciw rezolucji ONZ w ciągu kilku pierwszych dni po jej przyjęciu. Choć sporadyczne, te pierwsze ataki były na tyle zajadłe, że spowodowały exodus znacznej liczby ludzi (prawie 75 tys.) – pisze Izraelski historyk Ilan Pappé.

Przymusowym wysiedleniom towarzyszyły akty przemocy (masakry ludności i gwałty) i kampania terroru, w wyniku której niektórzy Palestyńczycy również sami opuszczali swoje domy, z obawy o swoje życie. Wysiedlenie w sumie ponad 750 tys. ludności palestyńskiej, czyli ok. 3/4 jej ogólnej liczby, nie było konsekwencją wojny, było integralną częścią wojny i przyczyną przerodzenia się wojny domowej w konflikt międzypaństwowy. Liga Arabska podjęła decyzję o interwencji wojskowej w odpowiedzi na trwającą już czystkę. Ponad ćwierć miliona Palestyńczyków wysiedlono jeszcze przed włączeniem się do wojny państw arabskich, co nastąpiło dopiero po wygaśnięciu Brytyjskiego Mandatu Palestyny, 15 maja 1948 r. Podczas Nakby zniszczono i wyludniono co najmniej 400 palestyńskich miast i wsi.

https://www.youtube.com/watch?v=bDacrozhhKQ&t=3s

Uchodźcom palestyńskim nigdy nie zezwolono na powrót, a ich majątek został przejęty przez Izrael bez jakiegokolwiek odszkodowania.

Czy Żydzi również zostali wysiedleni w czasie tej wojny? Tak, wysiedlono około 20 tys. ludności żydowskiej z Hebronu, wschodniej Jerozolimy, Dżeninu i Gazy. Jednak rzut oka na liczby pozwala zauważyć, że skala tego cierpienia po stronie palestyńskiej jest nieporównywalnie większa, niż po stronie żydowskiej.

Pisanie, że „ludność palestyńska i żydowska doświadczyły przesiedleń” i stawianie w tym miejscu kropki to fałszowanie historii.

Źródła:

Ilan Pappé „Czystki etniczne w Palestynie”, Instytut Wydawniczy Książka i Prasa, 2017

https://www.aljazeera.com/opinions/2019/6/24/the-palestinian-refugees-and-the-monologue-of-the-century

https://www.palestineremembered.com/

Powrót do listy

8. Hamas jest demokratycznie wybraną władzą w Strefie Gazy (wybory: 2007 rok). W 2018 i ponownie w 2021 r. znalazł się na liście organizacji terrorystycznych Unii Europejskiej
„Prawda” Miriam Synger

Wybory miały miejsce w 2006, a nie w 2007 roku. W 2007 roku Hamas objął władzę w Strefie Gazy.

W 2006 roku jedyne jak dotąd demokratyczne wybory na Okupowanych Terytoriach Palestyńskich, na które zgodzili się okupanci, przyniosły zwycięstwo Hamasowi, który otrzymał większość względną głosów w Gazie i na Zachodnim Brzegu (44%)15

Przejęcie władzy przez Hamas, organizację odrzucającą proces pokojowy i stawiającą na opór zbrojny, stało się dla Izraela pretekstem do nałożenia blokady wojskowej (zorganizowanej wspólnie z Egiptem) na Strefę Gazy oraz nieustannych ataków zbrojnych na jej mieszkańców. Zakazem wwozu do Gazy objęto tysiące produktów od zwykłych ołówków do sprzętu służącego radioterapii.

Obecnie 43% Palestyńczyków w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu uważa, że żadna partia nie reprezentuje Palestyny²⁴.

Na 195 krajów na świecie, Hamas jest uznawany za organizację terrorystyczną przez 34 państwa, co daje 17,5% wszystkich państw. Dodatkowo część z nich za terrorystyczne uznaje jedynie militarne skrzydło organizacji.

Więcej na temat tego, czym jest Hamas (po angielsku).

Poza Unią Europejską²⁵, Hamas znajduje na listach organizacji terrorystycznych Australii²⁶, Izraela²⁷, Japonii²⁸, Kanady²⁹, Paragwaju³⁰, Stanów Zjednoczonych³¹ i Wielkiej Brytanii³².

Powrót do listy

9. Benjamin Netanyahu jest demokratycznie wybranym liderem władzy w Państwie Izrael (wybory: 2022 rok). Poparcie dla niego wśród ludności izraelskiej malało, czego efektem były liczne protesty. Od wybuchu wojny poparcie spadło jeszcze bardziej.
„Prawda” Miriam Synger

Benjamin Netanjahu to najbardziej prawicowy i nacjonalistyczny premier w izraelskiej historii. Nawet izraelskie media nazywają jego rządy coraz częściej wprost “neo-faszystowskimi”.

Nie jest tak, że Netanjahu został wybrany na premiera dopiero w 2022 roku i mieszkańcy Izraela dopiero teraz mogli sobie zdać sprawę z tego, jakim politykiem jest naprawdę. Netanjahu sprawuje funkcję premiera Izraela po raz szósty³³: w latach 1996-1999, 2009-2021 i od 2022 roku. W 2021 roku nie objął stanowiska premiera, ponieważ trwał proces przeciwko niemu o szereg zarzutów o korupcję.

“Faszystowski” w izraelskim parlamencie nie jest tylko sam Netanjahu. Na uwagę zasługuje na pewno postać Itamara Ben-Gewira, ultranacjonalistycznego polityka i lidera partii Żydowska Siła. Od grudnia 2022 roku pełni funkcję ministra bezpieczeństwa wewnętrznego.

Co to oznacza? Że ultranacjonalistyczny i ultraprawicowy, faszystowski polityk, skazywany w przeszłości za mowę nienawiści i nawoływanie do terroryzmu, dowodzi policją, tak jak i strażą graniczną, która operuje w okupowanej Wschodniej Jerozolimie I na Zachodnim Brzegu.

Warto podkreślić, że sam Netanjahu bardzo promował postać Ben-Gewira. Sam namawiał małe ugrupowania ultraprawicowe do połączenia sił z Ben-Gewirem³⁴. Jednym z powodów był fakt, że podczas ostatnich wyborów Netanjahu był oskarżany na wielu frontach o korupcję i próbował wszystkiego, co zapewniłoby mu większość w parlamencie – i postawił w tym wypadku na Ben-Gewira³⁵.

W Izraelu od lat rosną ekstremalnie prawicowe i antyarabskie nastroje, na ulicach izraelskich miast organizowane są faszystowskie demonstracje, rośnie przemoc ze strony osadników wobec Palestyńczyków. Rzeczywiście Izraelczycy masowo protestowali przeciwko działaniom rządu Netanjahu, ale skupianie się tylko na grupie protestujących, liberalnych oraz bardziej lewicowych wyborcach jest zafałszowaniem obrazu izraelskiego społeczeństwa.

W artykule FRANCE 24³⁶ z 2021 roku Denis Charbit, profesor nauk politycznych na Israel’s Open University w Ra’anannie stwierdził: “nie mam pojęcia, jak jesteśmy w stanie poprawić tę sytuację, zwłaszcza jeśli Netanjahu pozostanie na fotelu premiera”.

Wypowiedzi Ben-Gewira potępił nawet amerykański rząd, który zazwyczaj bezwarunkowo staje po stronie Izraela³⁷.

Powrót do listy

10. Hamas i Islamski Dżihad od wielu lat prowadzą regularny ostrzał rakietowy ośrodków cywilnych na terenie Państwa Izrael. Nadal go nie zaprzestano.
„Prawda” Miriam Synger

„Nikt na świecie, nikt w historii nie uzyskał wolności, odwołując się do poczucia moralności ludzi, którzy ich uciskali”
Assata Shakur

Ruch oporu jest nieodzownym elementem walki o wolność okupowanego narodu, a opór zbrojny jest jego integralną częścią. Opór zbrojny Hamasu jest odpowiedzią na politykę Izraela wobec Palestyńczyków, na wieloletnią okupację Gazy oraz jej totalną blokadę, która została na Gazę nałożona w 2006 roku przez Izrael i Egipt.

Główną bronią Hamasu są rakiety domowej produkcji. Do ich wyrobu używa się głównie popularnie dostępnych produktów jak cukier czy nawozy sztuczne³⁸. Rakiety te pozbawione są systemów namierzania, część z nich, właśnie ze względu na produkcje, nie wypala.

Hamas rozpoczął ostrzał rakietowy Izraela w 2001 roku, kiedy to wystrzelono 4 pierwsze rakiety. Od 2001 roku Hamas wystrzelił około 30,270 rakiet Qassam i pocisków moździerzowych³⁹. Przyjmując 10% margines błędu liczba wystrzelonych rakiet i pocisków wynosi około 33,600.

2001	4
2002	35
2003	155
2004	281
2005	179
2006	974
2007	783
2008	2084
2009	158
2010	103
2011	375
2012	1632
2013	39
2014	4225
2015	24
2016	15
2017	29
2018	1119
2019	1295
2020	133
2021	4425
2022	1115
2023	11088

Liczba ataków rakietowych w latach 2001 – 2023⁴⁰
(suma: 30,270, 10% margines błędu – 33,600)

Znaczna część z tych ataków jest nieskuteczna. Od 2011 roku przeważająca większość wystrzelonych rakiet i pocisków jest przechwytywana przez izraelską żelazną kopułę, która wtedy zaczęła działać⁴¹.

Więcej o żelaznej kopule

Jednak nawet przed uruchomieniem żelaznej kopuły ataki rakietowe, chociaż liczne, nie powodowały zagrożenia życia ludności Izraela na dużą skalę. W latach 2001 – 2023 tych 33,600 rakiet i pocisków zabiło 69 osób⁴².

41 dorosłych cywili izraelskich (w tym 3 izraelskich cywili arabskich)
10 izraelskich żołnierzy
4 izraelskich dzieci
2 palestyńskich dzieci
5 dorosłych cywili palestyńskich
1 dorosły cywil jordański
2 dorosłych cywili tajskich
4 zagranicznych pracowników

28 z tych osób zginęło do roku 2011 (czyli do rozpoczęcia działania żelaznej kopuły). Nie są to liczby jakich spodziewalibyśmy się po takiej ilości ataków rakietowych i moździerzowych.

Powrót do listy

11. Państwo Izrael jest zaopatrzone w żelazną kopułę, która przechwytuje dużą część rakiet, ratując życie mieszkańców Państwa Izrael
„Prawda” Miriam Synger

“Żelazna Kopuła” to izraelski system ochrony przeciwrakietowej, który ma na celu przechwytywanie w powietrzu rakiet i pocisków.

Według danych izraelskiego Ministerstwa Obrony, Żelazna Kopuła przechwyciła z sukcesem 97% wszystkich palestyńskich pocisków podczas wzmożonych ataków w trakcie jednego weekendu w zeszłym roku, i 95,6% podczas ataku rakietowego palestyńskiego Islamskiego Dżihadu w maju 2023 roku. W dużej mierze tak wysoka skuteczność wynika też z faktu, że pociski wystrzeliwane przez różne organizacje palestyńskiego ruchu oporu nie są aż tak technologicznie rozwinięte, czyli są wynikiem “asymetrycznych działań wojennych”⁴³, co widać też wyraźnie na przykładzie ostatnich tygodni.

Trudno jest przeciążyć ten system, bo zwykle zestrzeliwuje obiekty, które nie są zbytnio technologicznie zaawansowane – wskazuje Goldenberg z CNAS. Sugeruje, że sporą częścią sukcesu Żelaznej Kopuły jest rzeczywistość wojny asymetrycznej, gdzie wróg uzbrojony jest w kiepskiej jakości materiały. Realistyczne rzecz biorąc, rola Żelaznej Kopuły jest taka, jak ją opisuje Rafael: jest to „niższa warstwa” posiadanej przez Izrael skomplikowanej sieci środków obrony przed atakami z powietrza⁴⁴.

Żelazna Kopuła została stworzona przez Rafael Advanced Defense Systems, spółkę należącą do izraelskiego skarbu pastwa, ze wsparciem Stanów Zjednoczonych. USA do dziś stale przeznacza fundusze na utrzymanie tego systemu. Na ten moment system składa się z 10 wyrzutni rozrzuconych po całym terenie okupowanej Palestyny, a każda z nich ma za zadanie bronić obszaru o powierzchni około 60 km2.

Gdy radar wykryje rakietę, system określa, czy ta kieruje się w stronę zaludnionego obszaru. Jeśli tak jest, wystrzeliwuje pocisk, aby ją przechwycić i zniszczyć. Jeśli system ustali, że rakieta kieruje się na otwartą przestrzeń lub do morza, może pozwolić jej dotrzeć do celu, oszczędzając w ten sposób pociski. Według wojska wszystkie przechwycenia mają miejsce w izraelskiej przestrzeni powietrznej. Ale jeśli jednocześnie wystrzelony zostanie grad rakiet, system może zostać przeciążony i niektóre mogą się prześlizgnąć⁴⁵.

W rozmowie z gazetą „Jerusalem Post” ekspert ds. pocisków rakietowych Uzi Rubin oszacował koszt rakiet krótkiego zasięgu używanych przez Hamas na 300-800 dolarów za sztukę. Rubin, izraelski inżynier obrony, zauważył, że najlepsze rakiety Hamasu są „relatywnie łatwe w wykonaniu” i „niedrogie”. Natomiast Tal Inbar, były przewodniczący Centrum Badań Powietrznych i Kosmicznych Instytutu Fisher, oszacował koszt przechwytywaczy Żelaznej Kopuły na 50 000–100 000 dolarów każdy⁴⁶.

Według danych amerykańskiego think-thanku, The Center for Strategic International Studies, koszt jednej “baterii” Żelaznej Kopuły to około 100 mln dolarów⁴⁷. Po uwzględnieniu inflacji, pomoc rządu amerykańskiego dla Izraela między 1951 a 2022 rokiem to w sumie 317,9 MILIARDA dolarów. Tym samym jest to największą od czasów II wojny światowej pomoc finansowa ze strony US dla jakiegokolwiek państwa. Co istotne – ponad 86% rocznego wsparcia ze strony USA przeznaczane jest na cele stricte militarne. Stanowi to wg Congressional Research Service 16% rocznego budżetu izraelskiej armii.

Aktualne amerykańskie wsparcie Izraela jest częścią dziesięcioletniego porozumienia z 2016, opiewającego na wysokość 38 miliardów dolarów. 500 milionów z tej kwoty przeznaczone jest co roku na ochronę przeciwrakietową, czyli na wyposażenie i obsługę Żelaznej Kopuły; oprócz tego na inne cele militarne co roku przeznaczanych jest z amerykańskiego budżetu 3,3 miliarda dolarów⁴⁸. Warto podkreślić, że porozumienie to nie ma wagi oficjalnego porozumienia czy traktatu, jest to jedynie wspólnie podpisane memorandum. Tym samym może być ono zatwierdzone bez ratyfikacji ze strony amerykańskiego Senatu.

Prezydent Joe Biden zapowiedział, że zwróci się do Kongresu o pomoc wojskową dla Izraela w wysokości 14,3 miliarda dolarów. Według Białego Domu większość tej kwoty wsparłaby systemy obrony powietrznej i przeciwrakietowej. „Zwiększamy dodatkową pomoc militarną, w tym amunicję i myśliwce przechwytujące, aby wspomóc Żelazną Kopułę” – powiedział Biden⁴⁹.

Powrót do listy

12. 7.10 Hamas dokonał brutalnego ataku na Państwo Izrael. W jego wyniku zginęli cywile. Kobiety zostały zgwałcone
"Prawda" Miriam Synger

Rankiem 7 października 2023 roku zbrojne skrzydło Hamasu, Brygady Al-Qassam, zaatakowało Izrael, wystrzeliwując w jego kierunku przynajmniej 5 tysięcy rakiet i dokonując ataku lądowego, w wyniku którego śmierć poniosło około 1200 osób.

Atak Hamasu poprzedziły działania izraelskiego rządu, który zmobilizował około trzydzieści batalionów na Zachodnim Brzegu. Żołnierze mieli się rozprawiać z wszelkimi przejawami oporu Palestyńczyków wobec aktywności osadników i samego IOF. W tym okresie doszło szeregu wtargnięć izraelskich osadników do meczetu Al-Aqsa w Jerozolimie⁵⁰, jednego z najświętszych miejsc dla muzułmanów połączonych z atakami żołnierzy na wiernych, które wcześniej zdarzały się już wielokrotnie⁵¹. IOF miał się także przygotowywać do szturmu na palestyńskie obozy dla uchodźców, miasta i wsie, gdy te stawiały opór siłom okupacyjnym i osadnikom⁵².

Jak oznajmił na swoim Telegramie Hamas: „Nasze wezwania do wymiany humanitarnej spotkały się z odmową, a na Zachodnim Brzegu nadal dochodzi do codziennych naruszeń. Postanowiliśmy położyć kres wszelkim zbrodniom okupanta. Skończył się czas, w którym mogli działać bez ponoszenia konsekwencji. Dziś naród wznawia swoją rewolucję”

Operacja „Al-Aqsa Flood” uwzględniała nie tylko atak rakietowy, ale także uderzenie lądowe na Izraeli wiązała się z penetracją uzbrojonego i całodobowo strzeżonego ogrodzenia.

Ogrodzenie oddzielające Gazę od Izraela jest długie na 65 km, wysokie na 6 m i sięgające 7 metrów w głąb lądu⁵³. Jego budowa kosztowała ponad 1,1 miliarda dolarów, trwała 3,5 roku i pochłonęła 140 000 ton stali i żelaza⁵⁴. Żelazny mur, jak nazywają go Izraelczycy, jest wyposażony w najnowocześniejsze technologie, mające uniemożliwić Palestyńczykom przedostanie się na drugą stronę: setki kamer, radarów i sensorów. Po stronie izraelskiej co około 150 metrów rozstawione są wieże obserwacyjne⁵⁵, gdzie wartę pełnią uzbrojeni żołnierze, a dalej usypane są wały z piasku, które mają spowalniać „intruzów”.

Pomimo szeregu restrykcji narzuconych przez Izrael, takich jak zakaz zbliżania się do ściśle monitorowanego ogrodzenia, bojownikom Hamasu udało się przez niego przedostać w szeregu punktów, a następnie dostać w głąb terytorium Izraela.

Wokół ataku Hamasu pojawił się ogrom dezinformacji, bardzo często generowanych przez sam Izrael. Wiemy z pewnością, że w jego wyniku życie straciło około 1200 osób, a bojownicy skierowali się ku placówkom wojskowym oraz cywilnym osadom. Wiele wskazuje na to, że ich głównym celem było wzięcie zakładników, by wymienić ich na bezprawnie osadzonych w więzieniach Palestyńczyków (w tym dzieci), a nie zabijanie ludności cywilnej, jak to przedstawiały media. Do tego doszło, gdy po kilku godzinach od rozpoczęcia akcji, na miejscu pojawił się IDF i nastąpiła wymiana ognia z Hamasem, a Izraelczycy dostali się w ogień krzyżowy⁵⁶.

Warto mieć na uwadze, że Hamas jest ugrupowaniem, które nie dysponuje zaawansowanym technologicznie sprzętem i polega przede wszystkim na zaangażowaniu bojowników w walce o niepodległość. Samemu atakowi izraelskie władze mogły zapobiec, bo na trzy dni przed rozpoczęciem operacji otrzymały ostrzeżenie od Egiptu, że „coś znaczącego” może się wydarzyć⁵⁷. Zostało ono jednak zignorowane.

Przemoc seksualna wobec kobiet jest brutalnym narzędziem powszechnie wykorzystywanym przez wrogie strony. Nakazuje to ostrożność i rozwagę w ocenie sytuacji, jednak do chwili publikacji tego tekstu (01.12.2023) nie zostały oficjalnie udokumentowane żadne przypadki gwałtów dokonanych przez bojowników Hamasu.

28 listopada Izrael zorganizował specjalne spotkanie w siedzibie ONZ w Genewie, zapowiadając przeprowadzenie śledztwa⁵⁸ w sprawie przypadków domniemanej przemocy seksualnej ze strony bojowników Hamasu. Do tej pory Volker Turk, Wysoki Komisarza Praw Człowieka, nie otrzymał od Izraela odpowiedzi na prośbę z jego strony o dopuszczenie ONZ do śledztwa.

Oskarżenia o przemoc seksualną były tematem artykułów kilku zachodnich redakcji, takich jak “The Guardian” czy “The Washington Post”. Powoływały się one jedynie na stwierdzenia izraelskiego rządu. W artykule z “The Washington Post” pada nawet zdanie, że nie wiadomo, czy izraelski rząd opiera się na bezpośrednich zeznaniach ofiar przemocy⁵⁹.

Choć w zachodnich mediach pojawiają się liczne cytaty różnych izraelskich urzędników na temat przemocy seksualnej ze strony bojowników Hamasu, jak dotąd nie opierają się one na konkretnych dowodach takich jak zdjęcia - wspomina o tym między innymi Reuters w jednym ze swoich tekstów. W innym pada stwierdzenie, że “zapoznano się z niektórymi zdjęciami, które towarzyszyły zeznaniom ratowników”⁶⁰, którzy jako pierwsi pojawili się na terenie kibucu.

Co istotne – nawet izraelskie media wskazują, że: “lekarze przeprowadzający sekcję zwłok [ofiar z 7.10] nie określili żadnego przypadku mianem zgwałcenia, z powodu braku wymaganych przez sąd dowodów”⁶¹. Autorzy artykułu, który ukazał się w “Times of Israel” podkreślają też, że rząd do tej pory nie przedstawił żadnych niepozostawiających wątpliwości dowodów w formie zdjęć czy nagrań, nie opublikowano też żadnego oficjalnego raportu z sekcji zwłok, w którym stwierdzono by ślady zaistnienia przemocy seksualnej⁶².

Powrót do listy

13. W czasie ataku Hamasu zostało porwanych 240 osób
"Prawda" Miriam Synger

Bojownicy Hamasu, którzy przedostali się na terytorium Izraela, wzięli jako zakładników 240 osób, w tym osoby starsze i dzieci, co stanowi poważne pogwałcenie Konwencji Genewskich, a zgodnie ze Statutem Międzynarodowego Trybunału Karnego jest zbrodnią wojenną⁶³.

Warto jednak wiedzieć, dlaczego Hamas się tego dopuścił – zakładnicy mieli służyć wymianie na palestyńskich więźniów bezprawnie przetrzymywanych przez Izrael.

Do września 2023⁶⁴ w izraelskich więzieniach przetrzymywanych było 5200 palestyńskich (w tym 200 Gazańczyków) więźniów, w tym 1264 w areszcie administracyjnym (bez procesu, często bez postawionych zarzutów), 170 dzieci, 33 kobiety. Po 7 października (dane z 06.11.2023⁶⁵) liczby te drastycznie wzrosły, 7000 więźniów (w tym 300 Gazańczyków), 2070 osób w areszcie administracyjnym, 200 dzieci, 62 kobiety.

Od 2000 roku ponad 13,000 dzieci zostało aresztowanych bez podstawy prawnej, przesłuchiwanych i sądzonych przez sądy wojskowe - a przed nimi zatrzymanych było tysiące innych⁶⁶. Izrael jest jedynym państwem regularnie stawiającym nieletnich przed sądem wojennym, który akceptuje przyznanie się do winy wymuszone zastraszaniem.

Osoby przetrzymywane w izraelskich więzieniach są traktowane z okrucieństwem, doświadczają tortur⁶⁷, przemocy seksualnej i psychologicznej ze strony izraelskich służb⁶⁸. 86% nieletnich więźniów było bitych, 69% rozbieranych do naga podczas przeszukania, a niemal połowa doznała urazów fizycznych podczas aresztowania, wliczając w to rany postrzałowe i złamania kości⁶⁹.

Od 500 do 700 palestyńskich dzieci, nawet dwunastoletnich, co roku staje przed izraelskimi sądami wojennymi; najczęstszym zarzutem jest rzucanie kamieniami, za które grozi do 20 lat więzienia⁷⁰.

Powrót do listy

14. Nie wiadomo w jakich warunkach są przetrzymywani, w jakim są stanie i ile z nich jeszcze żyje
"Prawda" Miriam Synger

Zakładnicy nie są bezpieczni, bo izraelska armia nieustannie bombarduje całą Strefę Gazy. 4 pojawiły się doniesienia, że podczas bombardowań Izrael zabił już sześciedzięsioro z nich⁷¹.

Świadectwa zakładników zwolnionych w ramach umowy pomiędzy Izraelem i Hamasem potwierdzają trudne warunki bytowe. Musimy mieć na względzie, że Gaza została przez Izrael całkowicie odcięta od prądu, paliwa, wody pitnej, a także dostaw żywności i leków. Równocześnie zakładnicy opowiadają, że nie brakowało im wody, a jedzenia było niewiele – głównie chleb z oliwą, ryż i niekiedy fasola⁷². Mogli liczyć na opiekę medyczną – choć w ograniczonym przez warunki zakresie – i w większości przypadków mieli zapewnione leki⁷³. To wszystko wskazuje jednak, że ich warunki – jakkolwiek ciężkie – były lepsze od tego, czym dysponuje większość Palestyńczyków w Gazie.

24 listopada 2023 (dzień później niż pierwotnie planowano) rozpoczęła się 4-dniowa pauza humanitarna (później przedłużona do 7 dni) wynegocjowana pomiędzy Hamasem i Izraelem przy asyście Kataru i Egiptu. W ramach niej Hamas zobowiązał się do uwolnienia 50 zakładników, w zamian za zwolnienie 150 Palestyńczyków (głównie dzieci) przetrzymywanych w izraelskich więzieniach⁷⁴. W pierwszej kolejności uwalniane są dzieci, kobiety i osoby starsze.

Alon Ben David, starszy korespondent ds. obrony izraelskiego Channel 13, stwierdził, że zakładnicy byli przez Hamas dobrze traktowani i nie byli poddawani torturom ani maltretowaniu. Ben David powiedział też, że Hamas dokładał starań, by codziennie dostarczać zakładnikom leki i żywność.

Podczas konferencji prasowej izraelski lekarz oznajmił, że zwolnieni zakładnicy zostali przebadani zarówno pod względem fizycznym jak i psychicznym i nie wymagali natychmiastowej pomocy medycznej.

Równocześnie pojawiają się doniesienia o przemocy wobec zakładników, jednak nie wychodzą one bezpośrednio od osób, które były przetrzymywane przez Hamas ze względu na ograniczenie dostępu mediów⁷⁵. Nie stanowi to jednak zaskoczenia biorąc pod uwagę niezadowolenie izraelskich oficjeli z konferencji prasowej z udziałem Yocheved Lifshitz⁷⁶, jednej z pierwszych uwolnionych zakładniczek, która opowiadała o dobrym traktowaniu i obwiniała Izrael za niezapewnienie jej ochrony. Jej wypowiedź została uznana za PR-ową katastrofę do tego stopnia, że Jonathan Pollard, były analityk wywiadu USA skazany za szpiegostwo na rzecz Izraela, wezwał do uciszenia i aresztowania rodzin zakładników⁷⁷.

Jeszcze przed 24 listopada Hamas kilkakrotnie proponował uwolnienie wszystkich zakładników, jeśli tylko dojdzie do zawieszenia broni, jednak Izrael odmawiał.

Izrael odrzucił propozycję uwolnienia “części zakładników” w zamian za 5-dniowe zawieszenie broni⁷⁸
Izrael odrzucił propozycję uwolnienia 50 zakładników w zamian za 3-dniowe zawieszenie broni⁷⁹
Hamas proponował zwolnienie dwójki zakładników bez żadnych warunków, jednak Izrael odmówił ich przyjęcia⁸⁰

Przed „pauzą humanitarną” Hamas bez żadnych warunków uwolnił 7 zakładników:

23 października Hamas “ze względów humanitarnych i z powodu słabego stanu zdrowia” uwolnił 79-letnią Nurit Cooper i 85 letnią Yocheved Lifshitz.

Starsza z kobiet, zanim wsiadła do karetki, odwróciła się by uścisnąć dłoń jednego z bojowników i pozdrowiła go słowem “szalom”, oznaczającym “pokój” w języku hebrajskim. Zapytana później dlaczego to zrobiła, oznajmiła: “Obchodzili się z nami delikatnie, upewnili się, że nasze potrzeby są zaspokojone“.

Powiedziała wprost, że podczas porwania przeżyła piekło, a towarzyszący jej mężczyzna został ranny, jednak później byli traktowani dobrze: „Byli bardzo dobrzy wobec nas. Upewnili się, że jesteśmy czyste i mamy co jeść. Jedliśmy takie samo jedzenie, jak oni: chleb pita z serem i ogórkiem. To był posiłek na cały dzień. Byli przyjacielscy, dbali o nas, zapewnili nam leki."

20 października Hamas uwolnił 17-letnią Natalie Raanan i jej 59-letnią matkę Judith Raanan. Jako przyczynę podane zostały “względy humanitarne”, a uwolnienie zakładniczek jest następstwem negocjacji między Hamasem i USA, w których istotną rolę odgrywa Katar. Według źródeł NY Times, Hamas nie chciał niczego w zamian za uwolnienie kobiet⁸¹.

7 października, kilka godzin po pojmaniu, Hamas uwolnił matkę z dwójką dzieci. Nie są znane przyczyny, a zwolnieniem sama straumatyzowana kobieta była zaskoczona.

Nagranie z uwolnienia

Wywiad z Avital Alajem dla izraelskiej telewizji

Powrót do listy

15. Wojsko Państwa Izrael w odwecie na atak Hamasu zaczęło bombardowanie Strefy Gazy. Nadal go nie zaprzestano.
"Prawda" Miriam Synger

Sformułowanie, że to Izrael działa w odwecie można przyjąć za zasadne tylko wtedy, gdy pominiemy historię 75 lat opresji. Sam Sekretarz Generalny ONZ António Guterres stwierdził, że “atak Hamasu nie wydarzył się w próżni”, za co Izrael zażądał jego natychmiastowej rezygnacji⁸².

Jeśli weźmiemy pod uwagę kontekst, można nawet zaryzykować stwierdzenie, że to Hamas działał w odwecie za dziesięciolecia okupacji.

Bombardowania Gazy przez Izrael nie są dla Palestyńczyków niczym nowym, bo to zdarzało się już wcześniej. Tym razem Izrael przeprowadza ataki na niespotykaną dotychczas skalę, a magazyn +972 już na początku ofensywy nazwał ją „operacją tysiąc oczu za oko”.

Po wycofaniu swoich wojsk ze Strefy Gazy w 2005 roku⁸³, Izrael przeprowadził kilka agresywnych operacji militarnych⁸⁴:

grudzień 2008 – styczeń 2009: 22-dniową ofensywa wojskową w Gazie. 1385 osób zabitych, w tym 318 dzieci
listopad 2012: ośmiodniowe izraelskie naloty na Palestynę. Zabitych 168 osób, w tym 33 dzieci
lipiec-sierpień 2014: siedmiotygodniowa wojny, w której w Gazie zabitych zostało 2251 osób, w tym 556 dzieci.
marzec 2018 – grudzień 2019: protesty przeciwko blokadzie Gazy, podczas których izraelskie wojsko raniło 8800 dzieci i zabiło 214 osób, w tym 46 dzieci.
maj 2021: trwające 11 dni ataki, podczas których izraelskie siły zabiły 230 osób, w tym 67 dzieci
sierpień 2022: ponad 30 Palestyńczyków, w tym dzieci, zabitych w izraelskich nalotach.

Powrót do listy

16. Hamas w tunelach pod miastem zbudował swoistą twierdzę wyposażoną w systemy obronne dla członków swojej organizacji
"Prawda" Miriam Synger

Powyższe stwierdzenie brzmi, jakby Hamas zbudował sieć tuneli bez powodu. A kluczowy jest tutaj kontekst: w związku z całkowitą blokadą Gazy nałożoną przez Izrael i Egipt, tunele stanowiły często jedyny sposób dla jej mieszkańców na pozyskanie podstawowych produktów. Tunele nie powstały w próżni ¬– ich tuneli jest bezpośrednim wynikiem oblężenia i blokady.

Zachodnie media często piszą o tunelach, jakby były one używane jedynie do stricte militarnych celów Hamasu. Jednak za ich pomocą transportowana jest też żywność, leki, paliwo czy materiały budowlane, bez których trudno byłoby zapewnić podstawowe potrzeby mieszkańców Strefy Gazy.

Niektóre z tuneli łączą także różne miasta/obszary w granicach Strefy Gazy. Używane są one do transportu dóbr i przemieszczania się ludzi poza kontrolą izraelskiego okupanta, ale też do ochrony przez atakami z powietrza.

Według danych podawanych przez “Al Jazeerę” w okresie, kiedy tunele były najczęściej używane, zapewniały one zatrudnienie prawie siedmiu tysiącom ludzi oraz zastrzyk 700 milionów dolarów dla ekonomii Gazy⁸⁵. Dzisiaj system składa się według najczęstszych informacji z około pięciuset tuneli.

Warto podkreślić też fakt, że system tuneli w silnie kontrolowanej i inwigilowanej Strefie Gazy gwarantuje jedyną możliwość budowania jakiegokolwiek ruchu oporu. Przeniesienie walki do tuneli wyrównuje też szanse między Palestyńczykami a izraelską armią, która ma na powierzchni ziemi ogromną przewagę technologiczną.

Fakt istnienia tuneli jest często wykorzystywany przez izraelską armię jako główny powód do atakowania celi cywilnych. Tak było też w przypadku szpitala Al-Shifa, w którym atak IDF doprowadził do katastrofy określanej przez Światową Organizację Zdrowia jako „strefą śmierci”⁸⁶. Sam były premier Izraela, Ehud Barak, oznajmił w rozmowie z CNN, że to Izrael, a nie Hamas, zbudował pod szpitalem bunkry, podając tym samym w wątpliwość dotychczasową narrację.

I na sam koniec – sam fakt istnienia tuneli nie jest powodem do tego, żeby bombardować i ostrzeliwać cywili. Niezapewnienie odpowiedniego bezpieczeństwa cywilom jest złamaniem prawa międzynarodowego.

Powrót do listy

17. W wyniku bombardowań zginęli i nadal giną cywile. Jest ich więcej niż ofiar po stronie Izraelskiej. Ucierpiało też wiele budynków infrastruktury cywilnej, w tym szpitale i szkoły
"Prawda" Miriam Synger

Nadal giną cywile w Strefie Gazy, a liczba zabitych nieustannie rośnie. Do 19 listopada IDF zabił przynajmniej 15 tysięcy Palestyńczyków, w tym ponad 6,1 tysiąca dzieci⁸⁷. Wcześniaki i noworodki umierają z powodu braku tlenu i prądu⁸⁸.

Śmierć poniosło również ponad 520 pracowników ochrony zdrowia, co dodatkowo nadwyręża ledwie już funkcjonujący system⁸⁹.

Z kolei Izrael początkowo informował o 1400 ofiarach śmiertelnych, jednak zredukował tę liczbę do 1200, podkreślając, iż nie jest ona ostateczna⁹⁰. Różnica 200 zabitych dotyczy bojowników Hamasu, których Izrael początkowo wliczał do ofiar po swojej stronie.

Interesting! Israel now admits some 200 of the bodies they said were Israelis turned out to be "so badly burned" bodies of "Hamas terrorists"!

The question then is: who burned them?!? pic.twitter.com/Xgq9MejwPp
— Muhammad Shehada (@muhammadshehad2) November 17, 2023

Z 1200 ofiar 439 to żołnierze i policjanci⁹¹, co oznacza, że liczba zabitych cywili to około 760 osób. Równocześnie cały czas na jaw wychodzą nowe informacje, wskazujące, że IDF sam zabił część Izraelczyków⁹². Izraelska prasa, powołując się na policyjny raport, ujawniła, że izraelski helikopter bojowy omyłkowo zastrzelił część uczestników muzycznego festiwalu Nova⁹³. Pojawiają się także głosy Izraelczyków wspominających o cywilach zabitych w podczas wymiany ognia między bojownikami Hamasu i żołnierzami IDF. Yasmin Porat, Izraelka ocalała z kibucu Be’eri stwierdziła wprost, że istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że zostali oni zabici przez izraelskich żołnierzy.

Co do stwierdzenia, że "ucierpiało też wiele budynków infrastruktury cywilnej" – Izrael zrównał z ziemią już niemal połowę budynków mieszkalnych w Strefie Gazy⁹⁴. IDF przeprowadziło ataki na szkoły, szpitale, karetki, kościoły i meczety, piekarnie i obozy dla uchodźców. ONZ wskazuje, że niszczenie infrastruktury cywilnej w świetle prawa międzynarodowego stanowi zbrodnie wojenne⁹⁵.

Powrót do listy

18. Pod wieloma względami sytuacja mieszkańców Gazy jest dramatyczna
"Prawda" Miriam Synger

Sytuacja mieszkańców Gazy jest dramatyczna, bo znajdują się w środku katastrofy humanitarnej wywołanej izraelskimi działaniami. Nie sposób znaleźć aspektu życia Palestyńczyków w Gazie, który nie byłby dramatyczny.

Tylko do 2 listopada Izrael zrzucił na Gazę, która ma powierzchnię niewiele większą niż Kraków, ładunki wybuchowe o łącznej sile przekraczającej dwie bomby atomowe zrzucone na Hiroszimę w 1945 roku⁹⁶
Gazańczycy są zamknięci w getcie, z którego nie ma ucieczki i z którego wyjścia kontroluje Izrael⁹⁷
Ponad połowa szpitali przestała funkcjonować⁹⁸
Pomoc humanitarna, którą Izrael wpuścił do Gazy przed "pauzą humanitarną" pokrywa jedynie 5,37% zapotrzebowania liczonego według potrzeb sprzed 7 października 2023⁹⁹. W czasie intensywnych bombardowań potrzeby są znacznie wyższe
Brakuje leków i środków do dezynfekcji. Osoby z poparzeniami i po amputacjach dostają przeciwbólowo paracetamol, bo morfina się skończyła¹⁰⁰. Lekarze do dezynfekcji ran wykorzystują ocet i detergenty¹⁰¹
Kobiety w ciąży pozbawione są dostępu do opieki medycznej, nie mają możliwości wdrożenia ewentualnego leczenia, bo lekarze skupiają się na rannych. Cesarskie cięcia wykonywane są bez znieczulenia¹⁰²
Setki osób z nowotworami i przewlekle chorych jest skazanych na powolną śmierć z powodu braku leków¹⁰³
Noworodki i wcześniaki umierają z powodu braku prądu do zasilania inkubatorów¹⁰⁴
Kobiety i dziewczęta nie mają możliwości zachowania podstawowej higieny podczas okresu ze względu na brak dostępu do wody i środków higienicznych¹⁰⁵
W schroniskach UNRWA na 160 osób przypada jedna toaleta¹⁰⁶
W Gazie nie ma żadnego miejsca, które byłoby bezpieczne¹⁰⁷
Ludzie w Gazie zmuszeni są pić słoną i zanieczyszczoną ściekami wodę¹⁰⁸

Powrót do listy

19 i 20 W związku z chmurą zagadnień wokół tematu Palestyna-Izrael podawane informacje często nie są zgodne z prawdą. Nie zawsze można mieć pewność co do wiarygodności źródeł nawet jeżeli stoi za nimi Ministerstwo lub aparat państwowy
"Prawda" Miriam Synger

W mediach niekiedy podważane są dane dotyczące zabitych przez Izrael Palestyńczyków. Argumentem ma tutaj być, iż pochodzą one z „zarządzanego przez Hamas ministerstwa zdrowia”. Patrząc jednak na dane historyczne, gdzie ministerstwo zdrowia podawało wiarygodne dane, nie sposób znaleźć usprawiedliwienia dla takich wątpliwości. Szczególnie, że ONZ bazuje na tych informacjach, co podczas konferencji prasowej 27 października 2023 potwierdził Stéphane Dujarric, rzecznik prasowy Sekretarza Generalnego ONZ¹⁰⁹: „Jeśli chodzi o Gazę, polegamy na Ministerstwie Zdrowia w Gazie jako źródle danych liczbowych dotyczących ofiar na tym obszarze. Niezmiennie uwzględniamy ich dane w naszych raportach”. Także Philippe Lazzarini, szef UNRWA, Agencji ONZ ds. Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie podkreślił, że w poprzednich cyklach zwiększonej agresji Izraela na Gazę, liczby podawane przez ministerstwo były wiarygodne¹¹⁰.

Fake newsy wychodzą jednak od najwyższych władz zarówno izraelskich, jak i innych państw oraz od mediów, którym nawykliśmy ufać. Do tej pory słyszeliśmy już doniesienia m.in. o dzieciach z odciętymi głowami, czy też o liście strażników Hamasu, która okazała się być zwyczajnym kalendarzem.

Czterdzieścioro dzieci z obciętymi głowami

Prezydent Stanów Zjednoczonych oznajmił podczas konferencji prasowej: „Robię to od dawna – nigdy nie myślałem, że zobaczę i będę miał potwierdzone zdjęcia terrorystów obcinających głowy dzieciom”.

You can see and hear the horror that US President Joe Biden feels after having confirmed that #Hamas did indeed behead babies and children, alongside the litany of other crimes against humanity that they committed.#Israel #Palestine #HamasTerrorism pic.twitter.com/Y5En2edRGO
— Julien Hoez (@JulienHoez) October 11, 2023

Następnego dnia jeden z urzędników stwierdził, że Biden wypowiadając się w tej sprawie, odniósł się do doniesień medialnych. Nieco później Biały Dom oświadczył, że ani Biden, ani administracja nie widzieli żadnych zdjęć i że Biden nawiązał do komentarzy izraelskich urzędników i doniesień w mediach¹¹¹.

Do tej pory nie pojawiły się żadne dowody w tej sprawie, jednak krzywda została wyrządzona – słowa Bidena odbiły się szerokim echem na całym świecie, powodując szok i wzburzenie, a także skłaniając opinię publiczną do poparcia akcji odwetowej Izraela.

Kalendarz jako lista bojowników Hamasu

Po nalocie na szpital Rantisi w Gazie, IDF opublikował nagranie, które miało udowadniać, że pod budynkiem miała się znajdować baza Hamasu.

Na nagraniu Daniel Hagari, rzecznik izraelskich sił obronnych oznajmia, wskazując na przyklejoną do ściany kartkę: „W tym pokoju znajduje się lista. Ta lista po arabsku…. Na tej liście jest napisane: “Prowadzimy operację, operacja przeciwko Izraelowi rozpoczęła się 7 października. To lista strażników, na której każdy terrorysta zapisuje swoje imię i każdy terrorysta ma swoją zmianę, podczas której pilnuje ludzi, którzy tutaj byli”

W rzeczywistości, na ścianie wisi zwykły kalendarz. Nad nim zapisano “Operacja Al-Aqsa Flood” i datę 7 Października 2023. To kryptonim, jaki Hamas nadał swojej operacji, jednak sam kalendarz zawiera jedynie daty i dni tygodnia. Nagranie obiegło media społecznościowe, których użytkownicy wytknęli przedstawicielowi IDF rozsiewanie nieprawdziwych informacji. Ostatecznie izraelski dyplomata w jednym z wywiadów przyznał, że była to „pomyłka”

Powrót do listy

Przypisy: